blog van Maurice Verhoeven

Rustig rondje Ringvaart

Maurice Verhoeven — Sun, 20 May 2012 20:44:02 +0000

Vandaag een bescheiden rondje gefietst met Rene.

Mijn plan was om het rustig aan te doen (gisteren met de Legends het afsluitende 7 tegen 7 toernooi van vvHillegom gevoetbald). En dat had ik dus op de mail gezet.

De rest van de legends heeft andere plannen en dus spreek ik om 10 uur met Rene af op de Hillegommerbrug. Als ik aan kom rijden staat hij al klaar, we kunnen dus direct vertrekken. We vertrekken richting Lisse en worden vrijwel direct ingehaald door een man op een sportfiets (inclusief fietstas). Hij heeft wind mee (wij ook natuurlijk) en trapt aardig door. Dit zou normaal gesproken natuurlijk niet lang duren, maar wij houden ons zowaar in en fietsen met een snelheid van 34 a 35Km/h achter hem aan.

Rene en ik praten een beetje na over het avondje in Murphy's Law wat we afgelopen vrijdag hebben gehad. Na een kilometer of 8 draaien we komt de wind vanuit de zij. We gaan achterelkaar fietsen en halen de man op de sportfiets in. Het verschil in snelheid is toch wel behoorlijk en dus voor hem geen kans om aan te pikken.

Op dit stuk halen we veel meer fietsers in. Een aantal haken aan en proberen een tijdje bij te blijven, maar dat valt dat nog niet mee en de meeste wapperen er dan ook snel weer af. Een man blijft bij en neemt zelfs af en toe de kop over. Hij is daarbij wel wat overmoedig en begint hard, maar zakt dan snel weer af. Het blijft dan ook bij korte aflossingen, maar toch prima om erbij te hebben.

Bij Aalsmeerderbrug steken Rene en ik wat makkelijker over dan de desbetreffende man, maar we besluiten we even wat te eten en hem de kans te geven aan te sluiten. Ook een andere wielrenner sluit aan. Als we compleet zijn neem ik de kop en maak weer snelheid. Verderop neemt Rene de kop weer over en ook de nieuwe aanwinst laat zich niet onbetuigd en neemt het laatste stuk langs Schiphol Oost de kop. Nu is de weg daar opgebroken en denk ik dat we zouden moeten oversteken. De man voorop denkt dat je inmiddels wel rechtdoor kunt en dus proberen we dat. Een paar honderd meter verder blijkt dat niet te kunnen en moeten we terug. De andere wielrenner op wie we eerder hebben gewacht komt ons tegemoet gefietst, hij was blijkbaar al afgehaakt. We steken over en vervolgen onze weg op het provisorische fietspad. Daar scheiden de wegen tussen ons en de andere fietsers definitief. Rene en ik gaan dus weer alleen verder.

Het vreemde is dat we nu eigenlijk al het langste stuk tegenwind gehad hebben en nu alleen nog wind uit de zij of mee krijgen. Het lijkt zo wat makkelijker dan wanneer je met tegenwind andersom moet fietsen. Maar goed, geen tegenwind meer....Onze snelheid gaat omhoog en de kilometers vliegen voorbij.

Net na Zwanenburg rijdt ik op kop als er opeens een wielrenner met een behoorlijk verschil voorbij komt. Rene zit in z'n wiel. Ik glimlach en sluit aan, want dit ziet er goed uit. Het is een jonge kerel die diep in de beugels zit en zo te zien van doorrijden houdt. Daar waar ik 35 reedt gaat hij naar 38Km/h en dat is nog maar het begin...39...40.. Kilometers lang geeft hij vol gas. Heel af en toe mogen Rene of ik even op kop, maar dat duurt meestal niet zo lang en gaat hij weer aan. Steeds harder.

Vanaf Niewebrug richting Vijfhuizen rijden we boven de 45Km/h. Dat blijkt helaas ook het eindpunt van onze haas te zijn. We zeggen gedag en moeten het verder zelf doen. We hebben het er even over hoe goed deze kilometers voor ons gemiddelde moeten zijn en dat geeft nieuwe motivatie om zelf ook het tempo weer op te voeren. Zo maken we de laatste 10 kilometer samen vol. We houden de vaart er aardig in en blijven zelf ook hele stukken ruim boven de 40Km/h. Als we weer in Hillegom zijn aangekomen blijkt de brug open te zijn en moet ik stoppen. Een mooie gelegenheid om de Garmin op stop te drukken. Thuis kijk ik naar het gemiddelde. 33,7Km/h…. niet gek voor een rustig rondje ;)

Belly of the Beast (met een berggeit)

Maurice Verhoeven — Fri, 20 Apr 2012 15:26:08 +0000

Vandaag mag ik (Flip) als “special reporter” het vervolg geven op de trainings programma van Maupie. De al eerder gemaakte afspraak van de week met Nico staat op de “bucket list” vandaag. Nico heeft hier een vakantie woning en het moment dat hij hier is gaat hij met de mountain bike de bergen in rondom de Hondon Vallei. In 4 jaar tijd heeft Nico een flink aantal routes zich eigen gemaakt.

Het opstaan in de ochtend begint met een kleine kriebel van onrust, weliswaar al een aantal keren de bergen in geweest maar nu met een semi prof, die ons van de week al bewust maakte van hoogte meters en stijgingspercentages waarbij 7 en 10 procent niet werden geschuwd en 16 en 22 procent zeer gemakkelijk de mond uitvloeide. Dit mocht natuurlijk de pret niet drukken, want het motto is genieten.... en als het niet gaat ga je lopen…. Lopen?! Dat komt in ons woordenboek niet voor.

Om stipt 09.00 uur komt Nico het pad op rijden bij de cueva en Maupie en ik staan te trappelen met gezond enthousiasme. De tocht begint berg afwaarts en blijft redelijk vlak het eerste stuk. Na een 5 kilometer komen we aan bij de picknick plaats, deze geeft toegang richting de berg sierra de Crevillente. Tevens is vanaf dit punt de zendmast te zien die zich op een hoogte van 835m bevindt. Nico klameert ons door te zeggen dat wij die vandaag niet gaan bezoeken, we blijven er 400 m. onder. Het eerste stuk begint met 7% en loopt snel op naar 18 en kleine stukjes 20%. Lekker op het kleinste tandwiel en de benen het werk laten doen. De paden blijven breed en het natuur schoon wordt steeds mooier.
Doordat wij nu al aardig op hoogte zijn en redelijk de berg over komt er natuurlijk ook de afdaling. We stoppen nog even voor een mooie panorama foto, Nico vraagt ook of wij het pad verderop links zien die vanaf deze afstand wel een 40% stijgings waarde lijkt. “Daar gaan we straks op, leuk joh”. De afdaling begint met handen op de rem, want met 20% wil je geen fouten maken. Aangezien ik remblokjes heb, beginnen deze flink met een ritmische toon mee te doen op ons avontuur. Nico en Maurice weten in ieder geval precies waar ik zit mocht er iets mis gaan.
Het pad zoeven vermeld nadert nu zeer snel en voordat we het weten begint het. Ik blijf in de laagste versnelling rijden en stapvoets kruip ik omhoog, Maupie toont hetzelfde beeld. Nico voor mij loopt iets verder weg. Halverwege springt mijn voet van het pedaal, f*ck! Ik moet nu afstappen en lopen, redt het niet om op 22% nog op te stappen. Maupie blijft stevig in het zadel zitten en maakt de klim af.

Na een kleine uitblaas en vreugde gevoel gaat de tocht verder met afdalen en klimmen, de klimmetjes lijken steeds makkelijker te gaan. Na een lange tocht onverhard wordt het nu asfalt en naderen wij de pas van Crevillente naar Aspe. Nico stelt ons nog even gerust dat het vanaf nu alleen maar klimmen wordt tot Canalosa met een flinke tegenwind, maar aangezien hij dit met een brede lach vermeldt is er geen reden voor paniek.

Na een klein stuk gaan wij weer onverhard rijden en beginnen de klimmen weer met 12 oplopend naar 20%. De omgeving is nog steeds zeer mooi en na iedere klim met prachtige vergezichten. Langzaam aan komen wij meer in de bewoonde wereld en worden de paden hier en daar ook weer smaller (single tracks) genoemd. Op deze single tracks is het ieder voor zich en als ik achterop rijd kom ik in een bocht niet helemaal uit, flink in de remmen en het voorwiel begint zich dieper in de losse grond te duwen…
Door deze actie komt de achterkant van mijn mountainbike omhoog en begint in mijn rug te duwen. Profesioneel als ik blijk te zijn laat ik de moutainbike links van mijn rug glijden en is de druk voor weg. Ik vervolg mijn weg en Nico en Maupie staan verderop te wachten, enigszins geschrokken stop ik en Maup vraagt zich verwonderd af wat er nu weer gebeurt is..
Om het verhaal niet al te gek te maken vertel ik gewoon de waarheid, “een berggeit sprong net over mij heen, ik kon niet anders dan stoppen”. Maupie kijkt bedenkelijk naar mij maar laat het voor wat het is. Nico staat al weer op de pedalen om het laatste stuk van de tocht af te maken. Er wordt nog gezinspeeld om vanuit Hondon de las Nieves richting de zendmast te rijden een klein stukje van 500m met maar 13% stijging, continue! We besluiten het te laten voor wat het is en rijden terug richting de cueva.

De tocht heeft ons uiteindelijk 44 km ver gebracht met in totaal een dikke 1000m hoogteverschil. Om 12.15 rijden wij weer vertrouwd pad op naar onze bed and breakfast 'Cueva La Solana'

uitwijken voor een Siberische tijger

Maurice Verhoeven — Wed, 18 Apr 2012 21:41:36 +0000

Een speciale training op een speciale locatie. Ik ben namelijk op verrassingsbezoek bij Klaasje en Flip in Bed and Breakfast Cueva la Solana in Spanje. Ik heb daar een mountainbike gehuurd en ga nu met Flip een tocht maken die hij al eerder heeft gemaakt.

Het begin is lekker, we gaan heuveltje af, windje mee en dat fietst natuurlijk erg lekker. Na een kilometer of 2 is dat echter afgelopen. We slaan rechtsaf en na nog een klein stukje asfalt komen we al snel op een paadje met grind en keien. Daarop fietsen valt niet mee. Ik heb het idee dat bij iedere trap de stenen onder m'n achterwiel wegschieten en veel van m'n energie verloren gaat. Gelukkig heeft zo'n mountainbike wel veel versnellingen, dus als we niet veel verder een stuk van 18% tegenkomen kan ik terugschakelen en toch nog redelijk normaal blijven ademen als ik naar boven fiets. Flip fietst de hele tijd vooruit en (lijkt?) makkelijk omhoog te gaan. We blijven klimmen en de weg blijft ronduit slecht. Af en toe komt er een klein stukje afdaling, maar om nu te zeggen dat ik dat heel veel makkelijker vindt…. Je moet heel geconcentreerd blijven fietsen en goed voor je kijken. De weg is onverhard, maar er liggen regelmatig een soort van plassen van grind. Meestal zijn die vrij ondiep, maar zo af en toe zijn die plassen zo diep dat je voorwiel er behoorlijk diep inzakt. Als je dan niet oplet staat je stuur zo dwars en ga je er zelf overheen :)

Het klimmen houdt de overhand en langzamerhand komen we steeds hoger. We komen bij een landje van een lokale kunstenaar. We stoppen even zodat Flip kan aanwijzen hoe het zit. De kunstenaar ziet ons aan de weg staan en wenkt dat we naar hem toe moeten komen. Dat doen we dan ook en we genieten van een kleine rondleiding. In het spaans vertelt hij Flip over het gesprek wat hij recent met Klaas heeft gehad en ik kan het zowaar een beetje volgen. Hij biedt ons ook een glaasje kersenlikeur aan, maar dat is zo om een uur of 11 net nog net even iets te vroeg. We slaan het aanbod om z'n huis te bekijken vriendelijk af en klimmen weer op de fiets. Een of twee bochten verder moeten we weer klimmen, maar dan begint een lange afdaling. We gaan behoorlijk hard en naast de plassen grind liggen er hier ook hele grote keien op de weg. Dat maakt het afdalen lastig. Ik heb schijfremmen, maar ben erg voorzichtig met de voorrem. Dat zorgt er wel voor dat ik zo nu en dan wat harder naar beneden ga dan wat ik op basis van m'n techniek zou moeten doen, maar het gaat allemaal goed. Na een lange afdaling hebben we weer een klein klimmetje. Weer even omschakelen maar hier is de weg wat minder los en fietst het dus wat makkelijker. Weer wat verder volgt het steilste stuk van de afdaling. Dit is voor m'n gevoel erg gevaarlijk. Heel veel grote keien. Flip is vooruit gegaan en wacht me onderaan de afdaling met het fototoestel in de aanslag op. Hier zijn weer van die plassen van grind en net als ik even leuk wil doen voor de foto gaat m'n wiel diep zo'n plas in en lig ik bijna onderuit. Gelukkig weet ik dat net te voorkomen.

We draaien de verharde weg op en stoppen even voor koffie en een broodje. Als we dat op hebben volgen we de verharde weg een paar kilometer en dalen na een bruggetje af naar een opgedroogde rivierbedding. Dit is een stuk glooiender dan eerst en dus minder heftige klimmetjes, maar wel veel meer los grind. Op blijven letten dus.

Zo af en toe vraagt Flip of ik wel een beetje naar de natuurlijk kijk, maar dat ontken ik. Ik heb alle aandacht nodig voor de weg. Heel af en toe is er een stukje waar geen stenen liggen waar ik dan heel even om me heen kan kijken. De natuur waar we doorheen fietsen wordt steeds dichter en ook mooier. We fietsen bijna door de struiken heen en het is nu moeilijk om de schoonheid niet meer te zien. Heel af en toe staat er nog wat water in de rivierbedding, en dat is zonder spatborden natuurlijk niet heel erg goed voor m'n witte pakje.

Ik heb het nu wat makkelijker om Flip bij te houden, maar laat wel bewust een gaatje om zelf een goed zicht op het pad te houden. We hebben weer een stuk afdaling te pakken en de snelheid neemt weer toe. Ik zie Flip een stukje voor me nog net afslaan en een grote tak die half over het pad hangt ontwijken. Een seconde later hoor ik een grote schreeuw en zie ik Flip midden op het pad op de grond liggen. De fiets is nog heel en Flip heeft een paar kleine wondjes op z'n arm en benen dus is de grootste schade het gebutste ego. We spoelen de wonden even af met wat water en bepreken wat er nu gebeurde. Het lijkt erop dat Flip de tak ontweek en daardoor met z'n voorwiel naast het pad terecht is gekomen, maar nauwkeurig sporen onderzoek en het uitgebreid horen van getuigen leert dat het waarschijnlijker is dat Flip werd aangevallen door een Siberische tijger en deze net aan wist te ontwijken door onder de tijger door te slippen. Zo zie je… niets is wat het lijkt.

Een paar honderd meter verder stoppen we bij een klein watervalletje. Er is ook een meertje bij met verrassend helder water wat sommigen van ons gebruiken om de modder van het pak te wassen en anderen om het bloed van hun armen te spoelen. Daarna fietsen we dit hele mooie stuk van de route uit en moeten we weer klimmen. We komen weer bij de verharde weg en beginnen aan de weg terug naar huis. We zijn natuurlijk wel in spanje en dus moeten we onderweg nog even een keer stoppen voor een bakkie koffie.

Puur toevallig komen we Klaasje daar ook tegen en lopen we ook nog wat andere bekende tegen het lijf. Er worden snel wat afspraken gemaakt om vrijdag met een wat grotere groep te gaan fietsen en na een tweede ronde koffie gaan we toch weer verder naar huis. Het laatste stuk is wel weer asfalt, maar vrijwel continue omhoog. Dat is als je een tijdje stil hebt gezeten niet echt lekker, maar ja… je wilt toch terug :)

Een kleine 5 kilometer verder is ons eindpunt weer in zicht. Het is inmiddels een stuk frisser dan toen we vanmorgen vertrokken, maar toch heerlijk gefietst en weer een paar honderd hoogte meters gepakt.

afdrogen in de regen

Maurice Verhoeven — Tue, 10 Apr 2012 20:56:06 +0000

2e paasdag, 11:00. Een relaxte tijd om te starten, maar het komt mij goed uit. Ik heb de afgelopen weken zoveel tijd gestoken in www.soyouthinkyoucanmix.nl dat ik ieder uurtje slaap wat ik kan inhalen goed kan gebruiken.

Om even voor 11 uur vertrek ik dan ook op de fiets naar Tom. Ik heb nog even op google maps gekeken om te bepalen waar Nico nu precies in Noordwijk op de camping zit aangezien het de bedoeling is dat we hem ophalen. Onderweg naar Nico zie ik een paar bekende tenues. Het blijken de kale broers (Ruud en John ) te zijn tezamen met Karel (bekend van Carolijn). Ik haal ze in en gezamenlijk fietsen we verder.

Bij Tom aangekomen blijkt Nico daar al aanwezig te zijn. Ik vraag (dom?) nog even of hij al even heeft genoten van het stuk wind mee, maar hij blijkt met de auto gekomen te zijn. We gooien er natuurlijk wat verwensingen uit, want we hadden toch afgesproken...., maar we zijn natuurllijk blij dat hij er is. Er is enige twijfel of Puun wel of niet meekomt, maar op het moment dat we willen bellen komt hij aangefietst. Na een klein ongelukje rijdt hij op een geleende fiets. Hij vraagt Tom om wat gereedschap aangezien z'n achterrem niet goed werkt en slaat wat vriendelijke suggesties van ons 'Waarom wil je überhaupt remmen op een racefiets' in de wind. Het oplossen van de remproblemen blijkt nog wat ingewikkeldere dan gedacht, dus na een paar minuten steek ik de helpende hand toe en lossen we het probleempje op.

We zijn weer eens met een vrij grote groep. Tom, Henk, Nico, Ruud, John, Karel en ik. We vertrekken. We hebben afgesproken om richting Scheveningen te gaan. Heen een beetje binnendoor en terug lekker windje mee door het duin. Ik ga met Boom op kop. Boom heeft er blijkbaar erg veel zin in en gaat er flink tegenaan. Nog voordat we in De Zilk zijn zit ik al op een hartslag van 170, en we moeten nog een heel eind. Ik laat me dan ook maar een beetje afzakken.
Na een tijdje gaan Tom en Henk op kop rijden en normaliseert het tempo tot net onder de 30Km/h. Af en toe halen we een groepje in. De meeste laten ons weer snel gaan, maar 1 mountainbiker weet op het juiste moment aan te haken en fietst kilometers lang met ons mee. Ik denk dat hij, ondanks dat hij waarschijnlijk 10Km/h harder fietst toch makkelijker fietst dan alleen. Karel fietst een beetje achterin de groep, maar houdt het verbazingwekkend makkelijk vol.

Pas voorbij Katwijk worden we aan het werk gezet. De wind heeft hier vrij spel en Tom wil dat we gaan ronddraaien. Geen probleem natuurlijk. We nemen om de beurt over, maar het enthousiasme is weer eens niet te bedwingen. Er wordt steeds meer tempo gemaakt. Als ik probeer het tempo een beetje naar beneden te zien wordt dat gezien als een zwaktebod en er direct overgenomen. Een paar aflossingen later valt de groep toch weer uit elkaar en moeten we opnieuw beginnen. Het voordeel is wel dat we snel in Wassenaar zijn. Daar weet Tom de weg niet zo goed en wijst Henk de weg. We fietsen over weggetjes die ik nog niet eerder heb gezien, maar komen uiteindelijk weer bij Duindicht uit.

Daarvandaan volgen we de bekende route naar de watertoren bij Scheveningen.
Op de laatste kilometer naar de toren eet Nico nog snel een banaan. Ik roep hem toe dat dit veel te laat is, maar baal eigenlijk het meest dat ik zelf niets bij me heb (we hadden alleen nog eieren op voorraad). We de harde wind nu in de rug en daarmee gaat het tempo ook omhoog richting de 40Km/h. Tom komt even bij me fietsen en zegt.. ik kan het bijna niet houden, als we voorbij de vluchtheuvels zijn ga ik erop en erover en zien ze me niet meer terug. Een stuk verder schuift Tom inderdaad naar voren en plaatst een aanval. Ruud slaat die in eerste instantie af en gaat hard op kop fietsen. Op het vlakke kan ik het redelijk bijhouden, maar als we echt de duinen opgaan moet ik een gaatje laten vallen. Ik zie dat Ruud nog steeds op kop rijdt en dat Tom (zo te zien) rustig in z'n wiel zit.

Het gaatje wat ik heb laten vallen heeft tot gevolg dat ik geen windvoordeel meer heb op het vlakke. Niet dat het nu zo'n groot verschil maakt als met windje tegen, maar toch. Ik probeer het gaatje weer een beetje te dichten, maar dat valt niet mee. Nico rijdt nog een stukje achter mij. Een of twee beklimmingen verder wordt het gat tussen mij en de groep langzaam groter. Boom laat ook een klein gaatje vallen en komt ook los van de groep. Henk laat zich terugzakken naar Nico. Ik neem me voor om minimaal op gelijke afstand tot Boom te blijven en te proberen hem terug te pakken voor Wassenaarseslag. Een aantal keren maak ik flink wat goed en denk ik dat het gaat lukken. Weer wat verder loopt Boom dan weer uit. Op min of meer gelijke afstand bereiken we Wassenaarseslag.
Of Tom z'n plan waar heeft kunnen maken heb ik niet kunnen zien.

Nico en Puun zitten dichterbij dan ik had gehoopt en veel tijd om bij te komen is er dan ook niet. Op het stuk naar Katwijk herhaalt hetzelfde patroon zich. Op het vlakke kan ik bijblijven, maar op de beklimmingen kom ik net wat te kort om bij te blijven. Bij iedere heuvel wordt het gat weer iets groter. Op de boulevard is het druk met auto's. Nico en Ruud wurmen zich erdoor, maar de rest van de groep blijft relatief voorzichtig achter een rijtje auto's aanrijden.

Als we bij het duinpad aankomen blijkt Nico al een aardige voorsprong te hebben genomen. Ruud heeft gewacht, rijdt nu op kop en wij sluiten met z'n allen aan terwijl het tempo weer omhoog gaat. Na een tijdje spoort Tom Ruud aan, dat er nog even flink gasgegeven moet worden als we Nico willen inhalen. Dat klopt want Nico rijdt in z'n eentje al een tijdje vooruit en we houden ongeveer gelijke afstand. Ruud gooit er nog een versnelling tegenaan. Ik wapper er heuvelop weer vanaf. Karel glimlacht als hij voorbijkomt terwijl ik zeg… die gasten zijn gek geworden!! Een kilometer verder heeft de groep Nico ingehaald. Ik zit er echter nog wel een stukje achter. Gelukkig zakt Nico ook door de groep heen en verliest hij daarmee ook zijn windvoordeel. Net voor het hek in Noordwijk lukt het me om Nico ook in te halen.

We rijden de boulevard op waar we zien dat Puun naast z'n fiets staat. Een kleine aanvaring met Boom, maar zo te zien zonder al te grote gevolgen. Wat moeten wel even wachten omdat Puun daarna wat problemen heeft om z'n schoenen weer aan de pedalen vast te klikken, maar dat levert niet al te veel vertraging op.

Op het laatste stuk over het duinpad zitten geen beklimmingen meer en dus kan ik ook wat beter in de groep blijven. Dat fietst een stuk lekkerder. Ik rijdt zelfs een stuk op kop met Tom, maar als hij steeds een tikkie harder gaat sluit ik maar weer achter hem aan. Na een tijdje gaan Ruud, Boom en Karel er weer vandoor. Niet te houden die gasten. Bij het pannenkoekenhuis steken we over en fietsen richting het comomeer. Tom gaat weer op kop. Eerst wind in de zij, waardoor het een beetje zoeken is waar het windvoordeel te vinden is. Als we weer naar het noorden buigen is dat makkelijker. De wind zit vol in de rug. Eerst Tom weer op kop, maar later neemt ook Ruud en Karel nog eens over. De snelheid komt niet onder de 40Km/h.

Het stukje naar de Ruigenhoek gaat iets rustiger aan. Karel haakt hier af en vervolgt z'n eigen route.
Wij buigen af richting de Zilk. Ik zit op kop en geef er ook nog even een slinger aan. Als ik tegen het einde van het pad de 40 niet meer vol kan houden en achterom kijk blijken we wel een gaatje te hebben en wachten we even op de rest. Dik boven de 30Km/h maken we de laatste kilometers vol. Tom en Nico gaan over de Leidsevaart, de rest gaat over de Wilhelminalaan. Ruud en John fietsen naast elkaar op kop. Ik zit erachter, Puun zit weer achter mij. Er wordt (nog) niet echt gesprint, maar we fietsen wel steeds harder. Ik heb niets meer over, maar kan met m'n laatste beetje lucht de rest nog wel een beetje opjagen door duidelijk aan te geven dat boven op de brug afgesprint dient te worden. Boom en Ruud versnellen en kijken een beetje naar elkaar. Puun komt buitenom en pakt uiteindelijk makkelijk de overwinning. Aan het einde van de Wilhelminalaan gaan we uit elkaar. Behoorlijk nat geregend, maar toch voldaan komen we weer thuis.

Ik ga eerst even douchen, dan m'n fiets schoonmaken. Als ik m'n fiets al een tijdje probeer af te drogen in de regen merk ik dat ik wellicht toch een ietsje teveel heb gegeven en nog wat slaap moet inhalen :)

Binnenblad, Binnenband, Buitencategorie, Boonen!

Maurice Verhoeven — Wed, 28 Mar 2012 07:22:31 +0000

Sommige dingen hebben de potentie om uit te groeien tot traditie.
Ons trainingsweekend in Valkenburg heeft die potentie en dus doen we er dan ook veel aan om dit in stand te houden (ook al is dit pas de tweede keer in een lange traditie ) ;-)

We gaan weer in maart (twee weken later dan vorig jaar).
We hebben de fietsen eerder ingeleverd en mogen de bus van Copex weer gebruiken. We overnachten in Hotel de Eik in Valkenburg en hebben dezelfde kamers geboekt. We gaan in principe het zelfde doen qua eten en drinken (bij aankomst Koffie met Vlaai, 's avonds eten in het restaurant in het hotel etc..)

Alles is er klaar voor.
Ik wordt om even voor 7 uur 's morgens opgehaald door Rene en Nico. We zouden Boom nog ophalen, maar die heeft mij ge-sms-ed dat z'n kale broer onverwacht toch mee gaat (hij was nog steeds geblesseerd na de zware valpartij een tijdje geleden). We rijden dus in een keer door naar Tom waar we zouden verzamelen. Daar even uit de auto en meteen even dollen.
Als Ruud (de kale broer van John a.k.a. Boom) uitstapt zegt iedereen 'leuk dat je erbij bent', 'gezellig', 'top' etc… Na een tijdje zeg ik dat dit wel de m'n hele plan in de war schopt en dat ik er niet zo blij mee ben. Ruud weet niet goed hoe hij moet reageren en komt niet zo goed uit z'n woorden.
Pas als ik uitleg dat ik het nu zonder koffie moet doen (Boom heeft altijd een thermoskannetje koffie bij zich voor onderweg) kan er weer een glimlach vanaf. We vertrekken richting het zuiden en behalve de nodige sms-jes over dat de koffie lekker is gebeurt er weinig spannends.

Om een uur of half tien zijn we in Valkenburg bij Hotel de Eik.
Het onthaal is wat minder hartelijk dan vorig jaar. Tom had telefonisch afgesproken dat we vroeg zouden aankomen, koffie met vlaai zouden eten, inchecken en omkleden en wegwezen.
Er zat ook een bordje op de deur dat het restaurant sinds oktober gesloten is, dus blijkbaar gaat het niet zo goed met de zaak. Als we een beetje doorvragen naar de redenen en aangeven dat we ervan balen omdat we vorig jaar zo ontzettend lekker hadden gegeten ontdooit de uitbaatster een beetje en krijgen we een bakkie koffie. Vlaai zit er helaas niet in.

Even bijkomen en de laatste zaken bespreken. Peter Berg (de berggeit) komt nog even ter sprake, aangezien ik die vrijdag met voetbaltraining nog heb gesproken, maar hij had geen behoefte aan het fietsen. Toch jammer. Zowel voor het fietsen als de gezelligheid. Na een momentje stilte zoeken we onze kamers op. Om de traditie in ere te houden liggen Nico, Tom en ik op een 3-persoonskamer. Ik samen met Tom in het dubbele bed (voel ik me niet zo eenzaam) en Nico alleen. Maar eerst nog even fietsen. We trekken het Alpe d' Huzes tenue van vorig jaar aan. Het is nog een beetje fris dus inclusief de armstukken. Ik vul m'n bidons, stop 2 stroopwafels en 2 bananen in de zakken achterop m'n shirt en ga dan Tom helpen met het uitladen van de fietsen.

Een kwartiertje later staan alle fietsen buiten. Dit is voor het eerst dat ik Boom z'n nieuwe fiets zie. Geweldig mooie Santos heeft hij. Helemaal op zijn specificaties en kleur afgemonteerd. Alleen dat al zorgt ervoor dat je lekker kunt fietsen. Iedereen controleert z'n bandenspanning en Nico is nog niet helemaal zeker van z'n ketting. Die ketting was namelijk afgelopen donderdag gebroken en hij heeft er nog snel een nieuwe opgezet, maar hij loopt nog ergens aan. Ik kijk ook even en zie direct dat de ketting niet goed gemonteerd is. Niet dat ik nu zo'n expert ben, maar toen Nico donderdag op de mail had aangegeven dat z'n ketting gebroken was had ik een filmpje op youtube opgezocht/gestuurd waarin duidelijk werd aangegeven hoe dat moest… blijkbaar weer voor niets gedaan ;) Rene weet gelukkig een eenvoudige oplossing. We halen de derailleur een beetje uit elkaar en kunnen de ketting zonder te 'breken' over het metalen palletje krijgen. De ketting lijkt wel erg lang (derailleur staat bijna horizontaal), maar dat is niet op te lossen zonder de ketting alsnog te breken en dat is wel even werk. E.e.a. loopt weer als een zonnetje zegt Nico, dus besluiten we te gaan.

We zijn er klaar voor. Tom wil rechtsaf, maar Henk wil net als vorig jaar naar links.
Iets met tradities… of Rene ook, net als vorig jaar, op de eerste meters wil vallen :)

We rijden zij aan zij naar de Cauberg. Het is heerlijk weer en met al diezelfde tenues moet het er professioneel uitzien. Na een paar bochten door het dorp begint de beklimming. We rijden rustig naar boven. Nico loopt enorm te klooien met z'n versnelling. De ketting wil niet op het binnenblad. Misschien toch die ketting te lang? Weer wat verder hoor ik een knal. Ik verwacht dat iemand afstapt met een klapband, maar dat blijkt gelukkig niet het geval te zijn. Na de beklimming duurt het enige tijd voordat we weer als groep aaneengesloten zijn, maar dan kunnen we in slagvolgorde afdalen.
Er rijdt een klein clubje voor ons, dus we kunnen niet helemaal voluit naar beneden vallen. Ik hoor een vreemd geluid voor me. Alsof er een plakbandje aan de zijkant van een wiel zit geplakt en iedere keer de vork aantikt. Als we oversteken blijkt dat geluid van Rene z'n fiets gekomen te zijn. Zijn binnenband komt tussen de velg en de buitenband vandaan (dat was waarschijnlijk de knal die we hoorde op de Cauberg) en is lek. We prijzen ons gelukkig dat het niet in de afdaling is misgegaan en verwisselen de band. Rene vloekt nog even op de fietsenmaker die dit niet goed heeft geïnstalleerd (van de week nieuwe buitenbanden op laten zetten).

Tien minuten later zitten we weer op de fiets. De temperatuur is inmiddels zodanig opgelopen dat de armstukken af kunnen en we genieten van het heerlijke weer. We fietsen van de ene naar de andere beklimming waarbij de stijging percentages variëren tussen de 6 en 15%.
Henk, Tom, Rene en Ruud fietsen iets harder omhoog. Boom en ik fietsen meestal vlak bij elkaar en Nico blijft vanwege z'n haperende versnelling (?) wat achter. Zonder al te veel problemen doorkruisen we het Limburgse landschap. De plek waar we vorig jaar hebben geluncht passeren we veel te vroeg. Ik stop nog wel even, maar om vanwege de traditie nu al te gaan lunchen gaat ook wat te ver.
Als we doorfietsen volgt meteen een zware beklimming. Dat was inderdaad een nadeel aan de lokatie van vorig jaar herinner ik me nu weer. Nog maar even doorfietsen dus.

We fietsen richting het 3-landenpunt. De beklimmingen worden steeds langer en blijven gemeen pittig. De benen zitten al aardig vol en het wordt tijd dat we wat gaan eten. We spreken af om bij de eerste stop na het 3-landenpunt te gaan eten. Dat blijkt lodge7 te zijn.

Schitterende plek! We zitten heerlijk op het terras, genieten van het uitzicht en bestellen allemaal een uitsmijter. Lekker makkelijk. Die uitsmijter is in no-time naar binnen gewerkt en kan niet genoeg zijn om de hele dag op te fietsen. Dan nog maar een stuk vlaai erbij. Ik neem de abrikozen-vlaai en die is echt heerlijk! Zelden zo'n lekkere vlaai geproefd!

Na het eten de bidon nog maar even bijvullen en vertrekken.
Gelukkig maakt de weg een bocht en gooit ons een laatste stuk van ruim 15% voor de voeten. Kunnen we lekker opwarmen :) Daarna een lekker stuk afdalen. Blijft toch een mooie bezigheid. Ik wil het liefst niet remmen en de fiets gewoon laten lopen, dan gaat het allemaal lekker soepel. In de bochten remmen is al helemaal not done, maar in een groep heb je het niet helemaal voor het zeggen dus moet het toch af en toe gebeuren.

Weer een stuk verder krijgen we de klim Camerig. Boom rijdt een stukje voor me en loopt heel langzaam uit. Zo'n 10 meter voor de top moeten we rechtsaf een soort van bospad in. Ik heb de route op m'n fietscomputer en zie dus dat we rechts af moeten. Ik twijfel of Boom rechtsaf is geslagen besluit dus even een blik naar rechts te wagen of ik hem zie, maar anders naar de top te fietsen en naar beneden te kijken. Rechts zie ik niets en dus fiets ik nog even door. De weg maakt echter een flauwe bocht naar links en op het eerste stuk staan grote bomen die het zicht versperren. Het kan zijn dat Boom daar onder fietst, want zover als het open stuk kan hij toch eigenlijk niet zijn. Ik keer snel terug naar de afslag om te kijken of ik hem misschien zie als ik wat verder die weg in tuur. Ook niets. Ik keer nog een keer terug naar de top, maar weer niets. Dan maar even bellen. Boom z'n telefoon gaat een aantal keer over, maar er wordt niet opgenomen en ik kan geen voicemail inspreken.

Nico is inmiddels ook bovenaan de beklimming gekomen en samen fietsen we richting de rest van de groep. Boom is daar dus inderdaad niet bij. We bespreken even wat we moeten doen. Boom blijkt lekker voorbereid te zijn. Z'n telefoon heeft hij op de kamer laten liggen en een route-kaartje heeft hij ook niet. Nu is het niet uitgesloten dat hij zelf de route terugvindt en dus besluiten we 10 minuten te wachten.

Na een tijdje vertrekt Nico alvast. Hij heeft veel last van het ontbreken van z'n binnenblad en baalt dat wij regelmatig op hem moeten wachten. Boom laat zich niet zien en dus vertrekken wij ook maar. Puun gaat op kop en het tempo is behoorlijk hoog. Na een paar kilometer geef ik toch maar het signaal dat dit te hard gaat. Niet dat ik het niet bij kan houden, maar er komen nog een paar stevige klimmetjes aan en als je daar met een hartslag van 170 aan begint kom je zeker niet meer boven :)
De laatste beklimmingen zijn de zwaarste van de dag. Ik merk dat Rene en Ruud langzamerhand ook wat menselijke trekjes vertonen aangezien ik af en toe samen omhoog kom (of dicht in de buurt blijf).
We passeren Nico die het weer zwaar heeft omdat hij z'n binnenblad niet kan gebruiken. Ik denk dat het komt omdat hij bang is dat z'n ketting vastslaat en moedig hem aan om het toch maar te proberen omdat als hij het niet doet hij sowieso moet afstappen. Die suggestie wordt me niet helemaal in dank afgenomen en een sneer 'het lukt me niet om te schakelen @#$#@@#!!' volgt.

Na de laatste beklimmen verzamelen we bij de benzinepomp. Om de beurt worden we gebeld, maar niemand is op tijd om op te nemen. Boom is inderdaad al in het hotel. We hadden grote verhalen verwacht … ik vond het toch een beetje te kort allemaal en ik heb er dus nog maar een paar kilometer bijgepakt, maar die blijft uit.

Als we rustig aan de glooiende weg naar beneden richting Valkenburg volgen komt Tom in de slipstream van een groepje opeens voorbij stuiven. Wij vinden het allemaal wel goed en laten hem eerst lekker gaan. Als we dichterbij komen maken we toch wat meer tempo en jagen we elkaar weer op. In het centrum van Valkenburg zijn wegwerkzaamheden en staan dus allerlei files. Wij proberen er zo snel mogelijk tussendoor te komen en dat wordt ons niet altijd in dank afgenomen.
Op het laatste kruispunt voor het station (is in de straat waar ons hotel staat) staan we weer met z'n allen voor het stoplicht. Natuurlijk wordt er niet gewacht. Tom steekt snel over en Puun en ik volgen. Er komt een stadsbus van rechts maar wij denken makkelijk voorlangs te kunnen. De bus moet echter ook de stationsstraat in en denkt daar duidelijk anders over. Waarschijnlijk zijn wij de zoveelste groep fietsers die wel denkt de regels aan hun laars te kunnen lappen en hij geeft wat gas bij. Ik rij aan de andere (verkeerde) kant van de vluchtheuvel en heb dus ruimte genoeg. Puun komt echter in dezelfde baan en moet echt even tempo maken om uit de buurt van de bus te blijven. Dat komt goed uit want hij wil Tom nog inhalen. Zijn voorsprong is echter zo groot dat die niet meer in te halen is en hij staat ons dan ook met twee vingers in de neus op te wachten.

We verzamelen de fietsen in de bus. Alleen die van Nico kan er nog niet in, want dat gezeur over het binnenblad moet natuurlijk wel afgelopen zijn. Tom, Nico en ik bespreken hoeveel delen er nog van de ketting af moeten. Ik stel voor om het te proberen, maar volgens Tom en Nico zijn de breekpennen maar 1 keer te gebruiken. Ik ga daar natuurlijk vol tegen in (alhoewel ik geen idee heb of dat terecht is, maar dat mag de pret niet drukken). Na wat wikken en wegen en meten maken we de ketting op maat. We schakelen wat heen en weer en het lijkt allemaal weer goed te werken. Tom en ik staan er echter op dat Nico ook echt even een stukje gaat fietsen en probeert of het dan ook werkt. Op de een of andere manier werkt het dan niet. De voorderailleur gaat niet genoeg naar binnen om de ketting op het binnenblad te krijgen. We denken eerst dat de kabel gesteld moet worden, maar die hangt relatief los en wanneer je die strakker stelt gaat de derailleur juist naar buiten. Het is dus de eindstop die gesteld moet worden. Een kwartslag met een kruiskopschroevendraaier later valt de ketting op de juiste plek. Nico maakt nog een paar proefrondjes en nu blijft alles werken! Top.
Wel lullig natuurlijk dat we dit gewoon onderweg hadden kunnen verhelpen en dat we Nico hier de hele dag mee rond hebben laten fietsen :)

We nuttigen nog een drankje in het hotel. De zoon van de uitbater zit in het restaurant en de mannen die al eerder naar binnen waren gegaan voeren al een gesprek met hem. Ik probeer nog even of ze niet speciaal voor ons het restaurant willen openen, maar als dat kansloos blijkt gooien we het over een andere boeg en laten ons uitgebreid adviseren. Hij weet een paar leuke tenten en maakt een reservering voor ons. Ruud (de kale broer) heeft zich inmiddels omgekleed en gaat richting huis. Erg leuk dat hij toch mee is gegaan en super dat hij het vol heeft kunnen houden.
We gaan snel douchen en omkleden en lopen naar het centrum van Valkenburg.

We vinden zonder problemen het restaurant en stellen vast dat de zoon van de uitbater niets teveel heeft gezegd. Leuk restaurant, leuke bediening, lekker eten, genoeg te drinken. Op zoek naar een laatste afzakker lopen we door het centrum. Ik zie niet echt een plek op het terras en loop langzaam het centrum uit. Niemand klaagt en zo besluiten we dan ook om die afzakker maar in het hotel te halen. Bij het hotel aangekomen vind ik het eigenlijk wel mooi en ga direct naar m'n kamer. Tom is me net voorgegaan en even later liggen we al te pitten.

Nico is denk ik een half uurtje later. Als hij op bed ligt begint hij alvast over de zondag. Dat ik me moet voorbereiden op achteraan fietsen! Hij voelt dat hij een topdag krijgt en dat ik op iedere heuvel aan de zuurstof moet. Het woord van vandaag was dan misschien 'binnenblad', dat van morgen wordt 'buitencategorie'. Zo voelt zijn vorm. Half slaperig praat ik met hem mee. Ik moet ook eerlijk toegeven dat hij op de vlakke stukken (ongehinderd door het binnenblad) goed mee fietste. Nico praat verder op me in…dat ik waarschijnlijk een onrustige nacht tegemoet ga etc… Ik zou het hem gunnen, dus onrustig wordt ik er niet van.

De volgende ochtend ben ik al even wakker voordat de wekker afgaat. Tom is ongeveer 30 seconden wakker en kijkt of er nog iets te woordfeuten is. Vreemd :) We ontbijten en hijsen ons in het wielertenue en zijn om half tien klaar voor vertrek. Nico is z'n belofte van gisteren niet vergeten en probeert weer op me in te praten. Heerlijk vind ik dat en ik ga natuurlijk mee in z'n verhaal.

De fietsen komen uit de bus en we gaan weer richting de Cauberg. Ik zit ongeveer 1 meter achter Nico en leg aan hem uit dat ik daar de hele weg zal zitten. Behalve natuurlijk de laatste 2 meter van de klim, dan kom ik net even voor hem. Iedereen wacht af en met Nico op kop gaan we naar boven. We fietsen erg rustig. De opmerkingen zijn natuurlijk niet van de lucht… Kan je nog steeds niet naar het binnenblad Nico?… Kijk uit Maup, hij gaat zo demarreren etc.

We blijven redelijk bij elkaar en ook in de lange afdaling richting Maastricht blijven we aaneengesloten. De route voert ons langs hele mooie stukken van Limburg. Je fietst echt midden in het landschap met geen enkele auto in de buurt. Er wordt ook flink aan de weg gewerkt. De toplaag van het asfalt is eraf en op de weg zijn markeringen gespoten die aangeven hoeveel cm er weer terug moet worden gelegd. Hele stukken fiets ik samen met Boom omhoog. We hebben ongeveer hetzelfde tempo vandaag. We praten wat over gisteren. Ik heb nog behoorlijk volle benen en moet nog even niet denken aan de Keutenberg die aan het einde van de rit op het programma staat. Daarvan is het eerste stuk 22% en ik heb het nu zo rond de 10% al zwaar :)

Hier en daar komen we wat lokale fietsploegen tegen. Soms kleine groepen van een man of 10, maar we zien ook groepen verzamelen op een parkeerplaats die denk ik wel 60 man beslaan. Overigens ook veel vrouwen die vaak behoorlijk kunnen fietsen! Puun en Tom lopen elkaar de hele dag te dollen. Tom heeft aangekondigd dat hij vandaag twee keer op kop komt. Een keer bovenaan de Keutenberg en de andere keer aan de finish. De heren kunnen het niet laten om hier en daar plaagstootjes uit te delen en halverwege een beklimming te demarreren. Rene mengt zich verbaal niet zo in de strijd, maar zit er toch iedere keer dicht bij.

Bovenaan iedere beklimming wachten we weer even op elkaar en ik vind het opvallend hoe snel je hersteld van zo'n inspanning. Nico heeft het niet makkelijk, waarschijnlijk heeft hij op de eerste dag wat teveel inspanning moeten leveren door het ontbreken van z'n binnenblad. Van die buitencategorie is dus nog maar weinig te merken! Wat ik wel opvallend vindt is dat hij over het algemeen in een keer voorbij fietst, en geen gebruik maakt van een korte stop om even wat te drinken of op adem te komen. Hij gooit er dan een lekker tempo tegenaan en dan moeten wij weer even doorfietsen voordat we weer in het wiet zitten.

Heuvel na heuvel gaat het zo door. We pakken de Gulpenerberg nog even (max 18%) en voordat we het goed en wel door hebben zitten we nog maar zo'n 25Km van de finish. We hadden ons voorgenomen om onderweg te lunchen, maar dat wordt niets. We overleggen en besluiten dan maar te stoppen voor koffie met vlaai en dan na het fietsen in Valkenburg te gaan lunchen.

Zo gezegd zo gedaan. We stoppen voor koffie en nemen plaats op een zonnig terras. Twee andere wielrenners volgen ons voorbeeld en bestellen ook wat. Nico klaagt over zijn vorm en wij be-amen dat zijn vorm inderdaad niet heel aërodynamisch is. Als we de koffie (met vloeibare bonbonvulling als bijrijder) met gebak ophebben wil Nico alvast vertrekken. We kunnen hem nog net overhalen nog een tweede drankje te nemen, maar snel daarna wil hij toch een voorsprong pakken. Een van de andere fietsers stelt voor ook maar snel te gaan. Hij is ook bang om ingehaald te worden geeft hij aan.

Wij gaan even later ook weer op de fiets om de laatste heuvels te beklimmen. Er komen nog een paar pittige klimmetjes aan. Eerst de kruisberg, maar 700 meter, maar ook een maximum van 16% is die meer dan pittig. Onderaan de afdaling rijden Boom en ik bijna fout. We rijden een stukje terug en beginnen aan de Eyserbosweg. Een 1100 meter lange beklimming. Mijn fietscomputer heeft moeite met het bereken van het stijgingspercentage, maar volgens de statistieken achteraf is het maximum 21%. We gaan rustig omhoog, maar het kost ons meer dan genoeg moeite om boven te komen. Af en toe worden we ingehaald, maar wij halen ook klimmers in. Een van hen is de man die we bij de koffie hebben ontmoet. Hij hangt meer dood dan levend uitgeput over z'n stuur en hapt naar adem. Wij fietsen rustig door en komen boven.

Even een lekker stuk afdalen. Tom wacht even op ons en daalt met ons mee. Als we weer compleet zijn (m.u.v. Nico) maken we ligt heuvel af lekker vaart. Ik hoor dat Tom iets roept, maar kan niet exact bepalen wat. Ik zie een raar weggetje aan de rechterkant en het blijkt dat we daar in hadden gemoeten. We keren om en pakken de laatste klimmetjes voor de echte uitdaging van de dag… De Keutenberg!!

We dalen nog wat en steken de Valkenburgerweg over. Tom, Puun en en Rene houden de snelheid er flink in. Ik laat ze maar gaan, geen enkele kans om die jongens bij te houden, en concentreer me op het materiaal. Tijdig schakelen en beslissen welke versnelling ik zal pakken. De eerste paar honderd meter zijn het zwaarst. 22%! Alsof je een muur op moet fietsen. Ik beslis dat ik dat staand op de pedalen ga proberen vol te maken en dan op het iets vlakkere stuk (15%) ga zitten en boven probeer te komen. Staand doe ik eigenlijk altijd 2 versnellingen zwaarder dan zittend, maar omdat dit zo extreem is hou ik het voorlopig maar even op 1tje zwaarder.

Ik begin luttele seconden eerder aan de beklimming dan Boom. Als je weet dat de beklimming afvlakt kan je dat ook duidelijk in de weg zien en heb je een mooi richtpunt. Ik tel het aantal omwentelingen wat ik staand moet maken. Na exact 100 slagen kan ik gaan zitten en aan het makkelijkere deel van de beklimming beginnen. Boom is de hele weg blijven zitten. Ook knap. Zelfs op dit vlakkere stuk heb ik het idee dat als je nog wat meer aan je stuur trekt je op je achterwiel rijdt. Ik gooi er een paar krachttermen uit en vraag aan Boom hoe het gaat. Ik hoor niets. Nog een vraag… weer niets. Pas nadat we de top hebben bereikt kan hij het opbrengen om weer wat te zeggen.

Wat een verschrikkelijke beklimming!! Het blijkt dat Puun als eerste boven was en de heftige strijd tussen hem en Tom niet meer dan een meter of 2 heeft geduurd (volgens eigen zeggen dan natuurlijk). Ook Nico staat boven aan de Keutenberg. Hij heeft een paar meter moeten lopen maar het overgrote deel fietsend af kunnen leggen. Misschien als hij op zaterdag geen materiaal pech had gehad had hij het wel gehaald.

Het ergste zit er nu op en we kunnen nu vooral afdalend naar Valkenburg. Onderweg komen we nog een enorme bouwput tegen. Een graafmachine heeft een put van 15 meter lang, 5 meter diep en over de hele breedte van de weg gegraven. Het is overduidelijk dat het niet de bedoeling is dat je probeert langs die put te komen want de richel aan de zijkant is niet breder dan ~ 1 meter. Wij hebben natuurlijk geen idee hoe je anders in Valkenburg kunt komen en gaan het toch maar proberen. Met een lichte racefiets is het al geen pretje om over de richel van leemachtige klei te lopen, maar achter ons proberen 2 vrouwen met 'normale' fietsen ook de route te voltooien. Tom en Puun helpen de dames. Wij fietsen alvast rustig door en maken de laatste afdaling richting valkenburg.

Het laatste stuk door het centrum is weer hectisch. De opstoppingen zijn nu nog heftiger. We rijden tussen de auto's door en dat wordt niet op prijs gesteld. Bij het laatste stoplicht staat het weer zo vast als een huis. We kunnen nu zelfs niet langs de autos maneuvreren. Boom denkt handig te zijn en fietst een parkeerplaatjes op om dat via het aan het einde zichtbare pad weer te verlaten en zo dus kostbare meters te winnen. Helaas blijkt dit mooie pad voorzien te zijn van een trap en moet Boom dus afstappen. Wij hebben inmiddels wel het stoplicht bereikt.

Zodra we over kunnen steken vliegen Tom, Puun, Rene en ik naar de overkant richting de sprint. Mijn versnelling staat niet goed en ik trap vrijwel in het luchtledige. Snel schakelen en weer snelheid maken. Tom en Puun zijn al een eindje weg en ik zie dat Rene het gat aan het dichtrijden is. Het is nog wel een behoorlijk eind dus ik ga het toch nog proberen. De weg loopt een beetje af dus kom ik makkelijk op snelheid. Voor me zie ik dat de 3 heren niet meer op mij rekenen. Tom zit op kop, Puun daarachter en Rene zit veilig in het laatste wiel.

Er zijn nog zo'n 200 meter te gaan en ik heb behoorlijk wat extra snelheid en neem me voor om er in een keer overheen te klappen. Met dit snelheidsverschil en nog zo weinig afstand kunnen ze dat nooit meer goedmaken. Ik zit gebakken.

Ongeveer 3 seconden voordat ik de groep inhaal zie ik dat Rene naar links uitwijkt en vol aanzet. Hij plaatst een verrassingsaanval bij Tom en Puun. Ongelofelijk. Ik moet een beetje uitwijken, maar heb nog meer snelheid en probeer ook vol door te gaan. Rene weet niet wat hem overkomt. Aan de ene kant wordt hij natuurlijk onverwacht ingehaald, maar hij kan daardoor ook in een keer bij mij aansluiten en uit de wind snelheid maken om ook mij in te pakken. Zo gebeurt het ook. Op de laatste meters komt Rene ~~Sch~~Boonen voorbij en wint de sprint.

Tijdens het inladen van de fietsen praten we nog even na over zijn timing. Als hij wat eerder had gegaan had ik kunnen aansluiten en me in zijn wiel naar de finish kunnen laten brengen. Was hij van plan om wat later te gaan dan was ik er al met behoorlijk snelheidsverschil overheen gekomen en had hij veel minder windvoordeel gehad. In beide gevallen had ik gewoon gewonnen. Onterecht, dat wel, maar toch :)

We gaan nog even douchen, omkleden en lopen terug naar het centrum om daar wat te eten. Iedere keer als de naam Rene valt stuur ik wat verwensingen zijn kant op. Moet toch een beetje doen alsof ik er heel erg van baal :) Na wat zoeken vinden we een plek waar we wat kunnen eten. We moeten wederom afrekenen. Er zijn nog allerlei rekeningen die te vereffenen zijn. Eten hier, lunch daar, diner van lufnap, kaarten voor het feest a.s. vrijdag in huis ter duin etc.

De euro briefjes gaan van hand tot hand en we hebben allemaal het idee dat we elk briefje wel 5 keer in ons handen hebben gehad. Aan het eind zijn zowaar alle rekeningen voldaan en kunnen we terug naar de auto en naar huis.

Mannen bedankt voor dit geweldige weekend!

onbetwist winnaar

Maurice Verhoeven — Sun, 18 Mar 2012 22:23:18 +0000

Eigenlijk moet ik 3 rondjes beschrijven.

Vorige week zondag, luttele uren na het geweldige LUFNAP 2012 concert heb ik samen met Nico een rondje ringvaart gefietst. Het ging gezien onze 'inzet' van de avond ervoor nog eigenlijk best aardig :)

Afgelopen donderdag was ik onverwacht vrij. Het was best mooi weer, maar aangezien ik maximaal 2 a 2,5 uur de tijd had moest ik ook weer kiezen voor een beperkt rondje. Ook dat werd weer een rondje ringvaart. In je eentje zijn die lange einden zonder afwisseling aan de ene kant erg mooi aangezien je op niemand anders hoeft te letten, geen wegen hoeft over te steken en alleen bent met je fiets en je hartslagmeter. Aan de andere kant heb je op die lange einden soms ook wind tegen en dan is het afzien. Je moet op dat soort stukken zo opletten dat je jezelf niet over de kop fietst. Ik had geluk dat ik op langste stuk tegenwind samen met iemand op kon fietsen, maar desondanks was ik toen ik thuis was toch redelijk kapot. Pffff.

Vandaag weer een eenzaam rondje. Een aantal legends (waaronder Nico) hebben de Joop Zoetemelk Classic gefietst en gaan dus vandaag niet mee. Ik bereid me voor op maar weer een rondje Ringvaart. Het is wel saai, maar ik heb het gevoel dat je wel sterk wordt van alleen tegen die wind in fietsen.

Als ik helemaal in tenue klaarsta krijg ik een SMS van Rene dat hij niet meegaat en zelf een rondje gaat fietsen. Ik had eerder begrepen dat hij ook de JZ classic zou fietsen en had er dus geen rekening mee gehouden dat hij überhaupt mee zou gaan.

Ik ga dus richting de ringvaart. De wind komt vanaf zee, maar ik probeer aan de hand van de aanwezige vlaggen welke kant ik op moet gaan. Het waait behoorlijk hard dus wel belangrijk om dit goed te hebben. De vlaggen staan strak, maar lijken vooral haaks op de ringvaart te staan dus weinig verschil. Ik gok en draai richting de Cruquius. Als ik even onderweg ben merk ik dat ik de goede keus heb gemaakt.

Met een lage hartslag fiets ik boven de 30Km/h. Ik een zucht ben ik bij de Cruquius. Dat gaat lekker. Ook het stuk richting Vijfhuizen is zo voorbij. Ik maak me wel een beetje zorgen aangezien de wind best stevig is. Als ik de Ringvaart volg krijg ik een lekker lang stuk wind mee, maar moet ik aan het eind ook weer dat hele stuk wind tegen terug…

Misschien niet zo slim. Het alternatief is de route aan te passen en richting het Noordzeekanaal te fietsen. Dan heb ik de terugweg wel een beetje wind tegen, maar aangezien de wind schuin over zee komt verwacht ik eigenlijk vooral zijwind en moet het wel te doen zijn. Bij Badhoevedorp neem ik de moeilijke beslissing en ga richting de Houtrakpolder. Voor het eerst draai ik een stukje richting de kust en dat valt best wel een beetje tegen. Ik probeer niet teveel op de snelheid te letten, en vooral m'n hartslag in de gaten te houden. Ik moet nog een heel stuk en wil mezelf niet te vroeg over de kop fietsen. De weg langs de Houtrakpolder is lang en er is weinig beschutting. De wind is hier weer vanuit de zij (kan gezien het open terrein behoorlijk veel kracht oppikken). Ik zoek en vind een mooi tempo. Af en toe valt de wind een beetje weg en kan ik wat harder fietsen.

Het is inmiddels ook begonnen te regenen. Heerlijk :( Aan het einde draai ik het fietspad langs het Noordzeekanaal op. Vol tegenwind. Het eerste stuk is lastig, maar als ik eenmaal over de brug bij zijkanaal-c ben kom ik weer in m'n ritme en zo fiets ik door naar het pontje bij Velsen.

Daar oversteken en via via doorsteken richting Bloemendaal. Het klimmetje bij Duin en Kruidberg gaat me makkelijk af. Bij de afdaling goed opletten, want het regent nog steeds en er proberen een paar auto's een plekje te vinden om te parkeren bij de parkeerplaats van de hockeyclub waar je vanaf het fietspad zo overheen raast.

Even tempo minderen en een banaantje eten. Vlak voor het Kopje nog even drinken en dan naar boven. De eerste klim ga ik staand op de pedalen naar boven. Ook dit gaat prima. Zeker goed op m'n krachten gelet het eerste stuk.

Voor het tweede deel van de klim zit een kort stukje heuvel-af waar ik normaal gesproken altijd probeer flink snelheid te maken om dit mee te nemen de klim op. Maar met deze regen zie ik dat niet zo zitten en doe het wat rustiger aan. Ook in de echte afdaling doe ik voorzichtig aan.

Daarna volgt het pad langs de zeeweg richting Bloemendaal aan Zee. Er komen continue groepen fietser tegemoet en ik moet zelf goed opletten dat ze mij wel zien. Het is weer vol wind tegen, maar het eerste deel van Zeeweg daal je nog een beetje af en kan je lekker doorfietsen. Vlak voordat je de boulevard op draait is het echter vals plat en dat valt weer vies tegen. Voor het eerst deze rit schiet de hartslag omhoog.

Langs de boulevard en de rest van Zandvoort probeer ik weer te focussen op het ronddraaien van de pedalen en m'n hartslag en laat ik de snelheid voor wat die is. De wind is toch wat meer tegen dan dat ik had gehoopt. Hopelijk is het op het duinpad achter de duinen allemaal wat minder heftig. Dat blijkt niet zo te zijn. Ik merk wel dat m'n benen wat minder beginnen te worden en probeer 'normaal' te doen. Al vrij snel haal ik een mountainbiker in die in mij een lekker windscherm ziet en snel in m'n wiel gaat zitten. Ik wil me hierdoor niet gek laten maken en probeer m'n eigen tempo aan te houden.

De duinen lijken vandaag wel extra hoog want het kost me veel moeite om boven te komen. De mountainbiker begint nu vanuit m'n rug te praten/schreeuwen…. lekker windje he! Alsof mij dat nog was opgevallen. Een stuk verder neemt hij de kop over. Dat stel ik wel op prijs en gebruik de luwte dan ook om een beetje bij te komen. Even verder halen we gezamenlijk een andere mountainbiker in. Ik wil eigenlijk net weer op kop gaan rijden als de net ingehaalde mountainbiker weer buitenom komt. Blijkbaar wil hij niet ingehaald worden. Mijn originele 'compagnon' laat een gaatje vallen, dus ga ik er overheen en overbrug het gat. Zo blijven we even in het wiel van onze nieuwe vriend. Twee heuvels verder moet hij de inspanning bekopen en zakt z'n snelheid flink in.

Mijn tijd om weer op kop te gaan denk ik. Beleefd als ik ben ga ik er eerst even voorrijden zodat men aan kan sluiten met als doel om daarna langzaam te versnellen. De biker die we met z'n tweeen hebben ingehaald vindt blijkbaar dat ik niet hard genoeg ga en komt er weer voorbij. Rare kerel.

Ik was bereid om met z'n drieen naar Langevelderslag te fietsten, maar dit is te gek. Ik tollereer natuurlijk geen pogingen om me er af te fietsen van een mountainbiker. Genoeg ermee. Met de kop vol in de wind ga ik erop en er over.

Door de duinen en oversteken richting het comomeer, langs de Ruigenhoek en naar de Zilk met allemaal verschillende vormen van wind mee. Ik kan weer lekker snelheid maken!

Ook het laatste stuk richting en door Hillegom gaat weer lekker. De tegenstand op de eindsprint is tegenvallend en met twee vingers in de neus druk ik m'n voorwiel als eerste over de finish!

Volgende week een trainingsweekendje in Valkenburg.
Ik ben benieuwd of dat wat makkelijker gaat dan vorig jaar!

voorlopige opbrengst lufnap 2012 concert ongeveer 4500 Euro

Maurice Verhoeven — Tue, 13 Mar 2012 20:43:13 +0000

Afgelopen zaterdag (10 maart 2012) was de tweede editie van het LUFNAP concert in Zomerzorg.

We wachten nog even op de eindtelling, maar voorlopig ziet het er naar uit dat we hier ongeveer 4500 Euro mee op hebben gehaald.
Iedereen weer bedankt voor een geweldige avond!

Bekijk de foto's http://mauricev.home.xs4all.nl/lufnap2012/

Het videoverslag van deze avond:

oppompen tot 11 bar?

Maurice Verhoeven — Sun, 04 Mar 2012 20:07:32 +0000

Het is niet dat we de afgelopen weken niet gefietst hebben, maar wat andere prioriteiten zorgde ervoor dat dit m'n eerste blog in 3 weken tijd is.

De ploeg waarmee we fietsen wordt steeds kleiner. Na de afgelopen weken met z'n 3-en gefietst te hebben waren Nico en ik vandaag op elkaar aangewezen.
We hebben de wind nog eens aangekeken en besloten om richting Scheveningen te fietsen. We nemen daarvoor wel de lange route en gaan langs de ringvaart richting Lisse. Er staat meer wind dan ik had verwacht (wanneer niet) en we moeten behoorlijk doortrappen om een beetje snelheid te houden. De eerste kilometers fietsen we nog naast elkaar, maar dat is toch een beetje overdreven en dus gaat Nic maar even in het tweede wiel.

We halen behoorlijk wat andere wielrenners in, een goed teken zo lijkt me. We passeren Lisse en de Kaag en halen nog steeds mensen in. Bij Oude Wetering steken we het kanaal over en fietsen richting het Braassemermeer en buigen door Roelofarendsveen af richting de A4. Een paar minuten later gaan we dan ook onder de snelweg door en komen op het befaamde Zoetemelkpad. De wind heeft hier zoals gebruikelijk vrij spel, maar de benen zijn inmiddels aardig gewend, dus lukt het behoorlijk goed om een redelijke snelheid vast te houden en rijden door Rijpwetering en Oud Ade richting Leiden.

Vlak voor Leiden slaan we af, steken door en rijden langs de Vliet. Die volgen we zover het gaat, gaan bij Loevenstein over de brug en vervolgen aan de overkant de weg zoals ik die eerder een keer met Tom heb verkend. Dat fiets een stuk makkelijker dan onze eerdere route en voordat je het door hebt rijden we weer langs de Vliet. Het is opvallend druk. We fietsen nog een paar kilometer door en zien dan wat er aan de hand is. Er is een grote hardloopwedstrijd waarbij het parcours over 'ons' fietspad loopt. We kunnen dan ook niet verder en worden gedwongen om aan de overkant van het water onze weg te zoeken.

De eerste kilometers fietsen we letterlijk aan de overkant, maar wat verder komt er steeds meer afstand tussen ons fietspad en de Vliet. We blijven op goed gevoel maar gewoon rechtdoor rijden en gaan er vanuit dat we uiteindelijk wel een keer iets bekends tegenkomen. Die parallelweg voert ons door Voorschoten en Leidschendam. We beginnen langzamerhand toch wel een beetje te twijfelen, maar we weten ook wel dat we, zolang we de A4 of A12 niet kruisen we niet heel erg kunnen verdwalen. Gelukkig komen we in Voorburg en beginnen we voorzichtig wat dingen te herkennen. Vlak voor de A12 slaan we rechts-af richting Scheveningen. We zijn weer op bekend terrein. We hebben vrijwel het hele stuk naar Scheveningen een 'groene golf' en zijn dus snel op het duinpad.

Bij de watertoren begint het echte werk. Weer vegen we verschillende wielrenners op. Een mountainbiker doet z'n best om in het wiel te blijven. Als Nico en ik even moeten wachten totdat een grote groep tegenliggers passeert pakt hij snel wat voorsprong door via de graskant te passeren. Het duurt wel enige tijd voordat we hem weer te pakken hebben. Bij de T-splitsing aan het eind wil Nico even z'n bidon vullen. Ik heb water genoeg en eet snel even een stroopwafel. Je staat toch snel een tijdje stil, en daardoor passeert zo'n beetje iedereen die we hebben ingehaald ons weer. Het stuk naar Katwijk gebruiken we dan ook om de schade te herstellen. Vlak voor het einde halen we ook de mountainbiker weer in.
Helaas is het fietspad opgebroken en moeten we het mulle duinzand in. Dat gaan we natuurlijk niet op de fiets proberen en stappen af. De mountainbiker maakt er weer gebruik van en passeert ons snel. Daar baal ik natuurlijk van, maar het duurt lang voordat Nic op de boulevard aansluit. Er zat zoveel zand in z'n plaatjes dat z'n schoen niet vast wilde blijven zitten. Aan het einde van de boulevard hebben we de mountainbiker weer te pakken. Hij lijkt even energie gespaard te hebben en blijft in het wiel zitten. Vind ik niet zo leuk natuurlijk en probeer hem een paar keer te lossen. Ik moet wel een beetje opletten, want volgens mij is bij Nic het beste er ook wel af. Regelmatig achteromkijken om te zien of we nog wat harder kunnen, maar blijkbaar is het achter mij uit de wind best wel vol te houden :) Op een de laatste heuvel voor het einde van het fietspad komt de mountainbiker uit het zadel en 'sprint' voorbij. Wat een prestatie zeg.. de hele weg linkeballen en dan dit… had een actie van mij kunnen zijn. Helaas was z'n sprintje een stuk te vroeg want ik heb nu nog genoeg tijd om hem terug te halen. Vlak voor het begin van de boulevard pak ik hem dan ook terug. Heel 'ontspannen' fiets ik de boulevard op.

Ik moet even wachten op Nico maar gezamenlijk fietsen we Noordwijk-Binnen binnen. Nico denkt dat z'n achterwiel los zit en we stoppen dan ook even om te controleren. Dat blijkt allemaal wel mee te vallen. Honderd meter zegt Nico dat hij lek is gereden. Ik zie niets aan z'n achterwiel en beschuldig hem met 'het zit tussen je oren'. Nico weet het zeker en we zoeken dan ook maar een bankje op waar we op het gemak het bandje kunnen wisselen. Het wisselen gaat redelijk, maar het oppompen wil maar niet lukken. Na een paar minuten prutsen zeg ik dat het bandje wel lek moet zijn, waarschijnlijk omdat Nic z'n buitenbandje teruggezet heeft m.b.v. bandenlichters (dat mag echt nooit!!).

Het hele circus herhaalt zich, en ik begin het langzamerhand behoorlijk koud te krijgen. Als het tweede bandje erop zit en we deze zonder bandenlichters erop hebben gezet (had ik al gezegd dat je dat nooit _met_ bandenlichters mag doen?) begint het pompen weer opnieuw. We hebben echt hele mooie pompjes die behoorlijk hoge druk kunnen leveren. De keerzijde daarvan is dat het volume wat geproduceerd wordt behoorlijk laag is. Het duurt dan ook heel lang voordat de band op spanning is.

Mijn wielrennersgrap…Op hoeveel Bar moet die bar Nico? 11?… valt niet direct in goed aarde, maar uiteindelijk zijn we weer op weg.

Van zo'n tijdje stil zitten wordt je meestal niet veel beter. Het duurt dan ook wel weer enige tijd voordat we weer de juiste slag te pakken hebben. Nico loopt te blazen en ik laat hem dan ook maar een tijdje op kop fietsen. Als je je eigen tempo kunt fietsen rijdt je jezelf in ieder geval niet op een hoop. We steken weer over bij de Langevelderweg en rijden langs het Komomeer en de Ruigenhoek naar de Zilk. Weer halen we verschillende wielrenners in of halen hele stukken van hun voorsprong af voordat ze afslaan.

Het laatste stuk naar Hillegom staat de wind vol van voren. Nico neemt de kop nog even over en zo komen we op de Wilhelminalaan. De laatste kilometer ga ik weer op kop. Ik probeer de snelheid zo hoog te houden dat ik niet zomaar verrast kan worden door een eindsprint van Nico. Die blijft gelukkig uit en kunnen we het laatste stuk naar huis rustig uitfietsen. Het begint een beetje te spetteren, dus voor de zekerheid houden we nog maar even wat tempo erin.

Al met al weer een mooi ritje. Bijna 90Km. Het gemiddelde is gezien het verdwalen en lange bandenwissel niet om aan te zien, maar het inhalen van zoveel wielrenners geeft de burger moed!!

wereldrecord adem inhouden

Maurice Verhoeven — Tue, 31 Jan 2012 06:59:04 +0000

Zondag 29 januari

Gelukkig, het is vanochtend wel koud maar zo te zien niet glad. We kunnen dus gewoon fietsen!
Ik zorg dat ik op tijd klaar ben en vertrek even voor tienen naar Nico. Het zonnetje is dun maar doet z’n best. Ik ben een beetje vroeg en ga even bij Nico naar binnen. Even later volgt Rene. Het lijkt erop dat we met z’n 3-en blijven. Er was enige twijfel over Boom, maar die had vannacht om 03:00 al gezegd dat hij zou afhaken. Of het iets met de kou te maken heeft blijft onduidelijk :)

Nico heeft zich duidelijk voorbereid op de koude. Een extra ondershirt en ook een petje zijn toegevoegd aan de uitrusting. Het petje is nog behoorlijk wat gedoe. Hij probeert eerst een bivakmuts (zijn die inmiddels niet verboden?), maar dat zit niet echt lekker. Nico naar boven om wat anders te zoeken. Hij komt terug met een dikke wollen muts. Dat zit natuurlijk ook voor geen meter! Uiteindelijk (weer naar boven) komt er een echt fietspetje boven water. Zo’n ding kost natuurlijk altijd wat ruimte in je helm, maar Nico neemt niet de moeite om het bandje te verstellen. Ik kan me niet voorstellen dat dit lekker zit. Sterker nog, ik vraag me af of je zo wel adem kunt halen. We gaan toch maar onderweg.

De wind komt uit het noordoosten dus besluiten we richting het Noordzee-kanaal te fietsen om. We gaan met z’n drieen richting de ringvaart en ik fiets samen met Rene de eerste kilometers voorop. De wind is behoorlijk koud en vooral ook stevig (4 a 5). We houden de snelheid ruim onder de 30Km/h en zorgen ervoor dat we (ik in ieder geval) niet gaan zweten. Ik stel voor om toch maar in een lint te gaan fietsen en iedere kilometer te wisselen om zo het kopwerk te verdelen. Dat gaat prima. We fietsen zo door tot Vijfhuizen waar we het bruggetje oversteken om zo in schalkwijk misschien een beetje minder wind te krijgen.

Door de draai krijgen we even windje mee en dat verschil is duidelijk te voelen. Even verder moeten we natuurlijk weer richting het noorden keren en zijn we terug bij af. Er is wel wat verschil in wind te merken, maar het wordt natuurlijk niet windstil. We fietsen binnendoor langs camping de Liede, een stukje langs de Amsterdamsevaart naar de Lage dijk tot aan Spaarndammerdijk. We proberen nog steeds om en om te fietsen, maar Nico heeft het al enige tijd zwaar. Aan het einde van de dijk komen een aantal Ford Mustangs onze kant op gereden. Duidelijk een georganiseerd tochtje! Mooi geluid!

Weer even windje mee als we richting de Houtrakpolder fietsen. Rene en ik rijden wat vooruit. Nico laat duidelijk een gat vallen en wij gaan (wind mee) niet zo heel hard dus dat is vreemd. Rene wil op tijd terug zijn om Feyenoord - Ajax te zien en dus moet er wat meer tempo in. We spreken af dat wij samen het kopwerk doen tot aan het Noordzeekanaal. Ik neem het eerste stuk voor m’n rekening en halverwege neemt Rene het over.Als we bij het Noordzee-kanaal zijn hebben we het ergste gehad.

We draaien richting Velsen en hebben nu een heel stuk windje mee. Rene en ik rijden iets boven de 30Km/h maar toch sluit Nico niet aan. We nemen nog wat tempo terug en wachten op de aansluiting. Als Nico weer is aangesloten brengen we langzaam het tempo weer omhoog. Nico geeft aan dat hij bij het pontje van Velzen toch eindelijk z’n petje af wil doen (kinbandje verstellen wat ook goed geweest denk ik). Blijkbaar is het wereldrecord adem inhouden eindelijk verbroken. Rene wil graag verder om op tijd thuis te zijn en na wat aanmoediging fietst hij alleen verder. Ik wacht totdat Nico z’n petje heeft afgedaan. Daarna gaan we verder richting Bloemendaal.

Ik ga op kop. Niet te hard want ik ga er vanuit dat ik dit tot het einde van de rit moet volhouden. We gaan gezamenlijk de normale route over het Kopje richting Bloemendaal. Dan richting Zandvoort. Daar pakken we het duinpad naar Langervelderslag. We hebben de wind redelijk in de rug, maar tempo houden (vooral als je de duinen op moet fietsen) kost toch nog wel wat moeite. Nico lijkt wat te herstellen nu z’n kinbandje z’n luchtpijp niet meer dichtknijpt en kan goed volgen. We fietsen door de duinen terug richting de Ruigenhoek. Daar moeten we even tegenwind naar de Zilk.

Ik wil het niet te gek maken en probeer licht te trappen. Nico is blijkbaar voldoende hersteld en neemt de kop weer even over. Ik zit een tijdje in z’n wiel en gebruik die tijd om even uit te rusten. Het laatste stuk neem ik het weer over. Ook het stuk richting Hillegom is weer tegenwind. Ik heb het juiste tempo gevonden en kan dit zonder al te veel problemen vol maken. Op de Wilhelminalaan twijfel ik nog even of Nico nog een sprintje gaat trekken. Ik maak voor de zekerheid nog een beetje extra snelheid en houdt de schaduwen in de gaten om te zien of hij een poging doet. Gelukkig niet en zo fietsen we het laatste stuk naast elkaar naar huis.

zaterdagsritje

Maurice Verhoeven — Mon, 16 Jan 2012 19:19:45 +0000

De verwachtingen voor zondagochtend zijn zodanig (nachtvorst) dat we hebben besloten om zaterdagmiddag te gaan fietsen.

's Morgens schijnt de zon. Het lijkt dus een goede beslissing te zijn. Ik heb ook een groep fietsers gezien die lekker in de korte broek fietste, dus denk dat het niet nodig is om de lange broek aan te trekken. De zon lijkt wat minder geworden te zijn, dus doe maar wel de arm en beenstukken aan en m'n dunne jack. Buitengekomen zie ik dat Nico z'n lange broek en dikke jas aan heeft en dat zet me dus aan tot een last-minute kledingwissel (alleen de jas). We fietsen richting Tom, en na een paar honderd meter heb ik al door dat dit een goede beslissing is geweest. Het is nog best koud.

Bij Tom aangekomen blijkt dat we vandaag met een grote groep fietsen. Nico en ik, de kale broers Ruud en John en Tom zelf staan al klaar. Henk (die voor het eerst sinds hele lange tijd weer eens mee fietst) komt 10 minuten later met Michael McKay aangefietst. We besluiten richting het noordzeekanaal te fietsen en dan via het kopje van Bloemendaal weer terug te komen.

We rijden om de beurt op kop en rijden zo onze route over de dijk, via de Cruquius richting Halfweg. We houden gezien de samenstelling van de groep het tempo netjes. Het is wel onrustig. Vaak komen er mensen op kop die nog helemaal niet aan de beurt zijn. Op zich nog niet zo erg, maar op de een of andere manier blijf ik wat te vaak voorin hangen, dus tegen de tijd dat we bij de houtrakpolder zijn zit ik er al aardig doorheen. Ik neem me voor nog een klein stukje op kop te gaan, maar John komt er overheen en gaat flink harder. Ruud (met wie ik op kop reed) sluit snel aan, en dus rest mij eigenlijk ook niets anders dan in het derde wiel te gaan zitten. Na een tijdje gaat John weer van kop en neemt Ruud over. Voor het laatste stuk ben ik weer aan de beurt. Het valt me niet mee om het tempo vast te houden. Ik voel dat m'n kuitjes al behoorlijk beginnen te verkrampen (gisteren gevoetbald?). Langs het noordzeekanaal kan ik weer even de kop afgeven en wat meer achter in de groep fietsen. Bij de brug over het zijkanaal-C wordt weer gek gedaan, maar ik denk aan m'n kuitjes en meng me niet in de strijd. Er is wel een aardig gaatje geslagen en dus probeer ik bij de afdaling een beetje snelheid te houden om zo het gat weer te dichten. Tom heeft zich laten zakken en helpt bij het laatste eindje.

Als Nico ook weer is aangesloten gaan we weer verder. Het valt me niet mee om bij te blijven. Steeds vaker voel ik m'n kuitjes. Ik probeer af en toe iets harder te fietsen om daarna tijdens het stilhouden van de benen even te rekken.

We fietsen via een nieuwe binnendoorweg naar Driehuis. Daar pakken we onze normale route richting het kopje weer op.

Duin en Kruidberg gaat nog redelijk, maar op het kopje voel ik de kramp weer in m'n kuiten slaan. Ik moet een stuk lichter fietsen en verlies alle snelheid. Beneden aangekomen neem ik even de tijd om een stroopwafel te pakken en deze weg te werken. Ook maar wat extra drinken. Even verder splitst de groep. Henk, Michael en John gaan door richting het strand. De rest gaat rechtstreeks naar huis.

Nico gaat bij ons op kop. Wat verder herkent hij de weg naar Kraantje Lek niet en moeten we onverwachts linksaf. Tom en Ruud nemen de kop over, Nico en ik volgen.

Op de vlakke stukken kan ik het redelijk bijhouden. Zonder echt kracht zetten houden m'n kuiten het aardig. Echter bij iedere heuvel spelen ze weer op. Gelukkig zit het ergste er nu op en hebben we alleen nog wat vlak werk te gaan. Over de Vogelenzangseweg is het zoeken naar het juiste tempo. Tom moet om 16:00 thuis zijn en houdt het tempo dus hoog. Nico houdt het bij als we gewoon rechtdoor gaan, maar als we even een beweging moeten maken of remmen voor een zijweg oid heeft hij moeite om de aansluiting te houden. Mijn kuitjes houden het net aan, dus heel erg vind ik dat niet.

Op het laatste stuk richting huis valt de groep verder uit elkaar. Tom gaat linksaf de nieuweweg op, wij volgen de weg richting de Pastoorslaan. Op het laatste stuk ga ik nog even op kop. Ruud heeft het over afsprinten, maar daar doe ik niet aan mee. Terwijl wij samen nog wat praten over hoe goed het gaat met de wijnbar, maar ook hoe lastig dat soms is met het trainen komt komt Nico opeens met twee vingers in de neus voorbij. Eerst snap ik niet waarom, maar als ik het gemeentebord zie van Hillegom is het me duidelijk. De 'eindsprint'. Ik kan er wel om lachen.

Het laatste stuk fiets ik alleen met Nico. We nemen de rit nog eens door en stellen vast dat het een goede beslissing is geweest om m'n dikke jas aan te doen !