Vandaag samen met Nico op stap. Alle anderen hebben andere verplichtingen. Om 10:00 staat Nico voor de deur. We besluiten de ringvaart op te draaien en fietsen naast elkaar richting de Cruquius. Gaandeweg praten we nog even bij over de verjaardag van Ruud (nogmaals gefeliciteerd Kale Broer) die we gisterenavond hebben gehad. De wind is best stevig, maar een beetje van opzij. We proberen zo rond de 30Km/h te fietsen wat afhankelijk van de kracht van de wind beter of slechter lukt. Bij de benzinepomp bij Vijfhuizen steken we de ringvaart over en fietsen een stukje door Schalkwijk, dan rechtsaf bij de Boerhavelaan en weer langs de ringvaart (maar aan de andere kant) verder. Via de Liede, Haarlemmerliede en Penningsveer fietsen we langs de mooie Nel richting Spaarndam. Daar op de dijk hebben we een stukje wind mee. Het fietsen gaat meteen een stuk makkelijker en we gaan dan meteen flink harder. We weten inmiddels waar we de Spaarndammerdijk moeten verlaten, steken daar over en komen 100meter van de Houtrakpolder uit.
Op die grote open vlakte hebben we meer last van de wind. Daar waar we op het eerste stuk veel naast elkaar hebben gefietst zoekt Nico hier mijn wiel. Traditioneel linksaf aan het einde, richting het pontje van Velsen. Nu hebben we de wind echt vol tegen. Ik ga weer op kop en probeer zo goed als het gaat de snelheid weer rond de 30 te houden. Bij het pontje aangekomen zit ik er aardig doorheen en daar waar we normaal altijd moeten wachten op het verkeer (en je even kunt uitblazen) kunnen we nu zo oversteken. Maar even wat eten… Het is toch nog een hele opgave om iets simpels als een banaan op te eten als je vlak daarvoor behoorlijk je best hebt gedaan.
Door Velsen rijden we naar duin en kruidberg en vervolgens naar het Kopje. Op het kopje is het behoorlijk druk. Er zijn een aan ploegjes aan het trainen lijkt wel en een groepje start een aardig stukje voor ons. Ik neem me voor om te kijken of ik die op de beklimming kan pakken. De eerste 4 a 5 zijn geen probleem en die pak ik net op het eerste stuk van de beklimming. Er blijven er nog 3 vooruit die er dan maar in het tweede stuk aan moeten geloven. Dat blijkt nog een behoorlijke opgave. Net voor de kop ben ik op gelijke hoogte, dus m’n doel is bereikt, maar ik kan nou niet echt zeggen dat het van harte ging.
Even later sluit Nico zich aan en draaien we richting Zandvoort. De zeeweg is het laatste stuk waar we echt vol de wind tegen hebben. Als we aan de andere kant van de weg hadden gebleven hadden de duinen nog wat wind voor ons kunnen breken, maar dat is nu te laat. Gewoon doorstoempen. Bij Bloemendaal neemt Nico de kop over. Dat komt heel goed uit want ik denk dat ik tegenwind + het kopje iets te gek heb gedaan. Even een klein beetje uit de wind zitten en wat eten en drinken. Drinken gaat prima, maar zelfs van een klein chocolade/granen reep krijg ik al last van m’n maag.
Op het laatste stuk van de boulevard worden we ingehaald door een wielrenner in mooi tenue en dito fiets. Even aanpikken dus. Aan het begin van het duinpad gaat het er hard aan toe. De onbekende wielrenner start met een snelheid van boven de 40Km/h. Mijn benen voelen nog niet helemaal goed, maar ik zit achter Nico en vertrouw erop dat hij er dicht achter blijft. Dat gaat goed en zo zitten we samen redelijk relaxt in het wiel, de last van m’n maag verdwijnt dan ook weer. Na een paar kilometer krijgt onze koploper het steeds moeilijker en zakt de snelheid wat in. Hij geeft echter geen signalen en dus blijven Nico en ik nog even zitten. Nog wat verder neemt Nico op eigen initiatief de kop over. Ik volg netjes in z’n wiel. Na een minuut of twee zie ik kans om even achteruit te kijken, maar we zijn nog maar met z’n tweeën. Jammer ;)
Een heel stuk verder rijden een paar andere groepen. Zonder een woord te zeggen accepteren we allebei het doel om die in te halen. Afwisselend nemen we de kop en gaan hard over de groepen heen. Bij de laatste groep sluiten we net voor Langervelderslag aan, maar op het stukje door de duinen laten we die, vergezeld van wat opmerkingen, ook ver achter ons.
We steken rechtdoor. Nico lijkt z’n tweede adem gevonden te hebben en gaat steeds harder fietsen. Vanaf de Ruigenhoek naar de Zilk zien we weer een nieuwe prooi. Twee wielrenners rijden een stuk voor ons en doen zo te zien aardig hun best. Nico geeft goed gas en ik volg in z’n wiel. Zonder problemen gaan we in de laatste kilometer ook over die mannen heen.
Ik voel me inmiddels ook weer OK en stel op de Beeklaan dan ook voor om nog even flink tempo te maken. Met Nico in m’n wiel gaat het steeds harder 35, 40, 45… vlak voor de spoorovergang ga ik 51Km/h, maar helaas loopt er een stel met twee honden op het fietspad dus moet alle snelheid eruit. Nico had wat achterstand en knalt stiekem binnendoor over de weg op hoge snelheid voorbij. Ik probeer over het fietspad weer wat goed te maken, maar kom ook nog een rotonde tegen waarbij het fietspad niet is aangelegd om er met behoud van snelheid doorheen te kunnen.
Nico zit nog gewoon op de weg en blijft hard doorfietsen. De hele Wilhelminalaan lang fiets ik volle bak om te proberen het gat te dichten. Steeds kom ik dichter bij, maar ik heb iedere meter van de Wilhelminalaan nodig om op gelijke hoogte te komen. Een mooie eindsprint!
Het laatste stukje gebruiken we om nog even bij te praten. Dat we zoveel mensen hebben ingehaald en blijkbaar zoveel harder gingen dat ze niet bij ons in het wiel gingen zitten geeft Nico veel goede moed. Dat is, met minder dan een maand te gaan, goed om te horen!!