Waarom deelname aan dit schitterende evenement?
De reden is voor mij heel simpel. Toen ik er van de zomer lucht van kreeg dat Nico (oud buurman) hiervoor een team bij elkaar ging proberen te krijgen dacht ik dat dit misschien wel iets moois zou zijn om voor mijn broer te doen.
Ik durf ook hardop te zeggen dat als ik deze ziekte niet van zo dicht bij meegemaakt zou hebben, ik ook aan dit evenement voorbij gegaan zou zijn. Puur en alleen omdat ik er dan de tijd niet voor zou nemen. We leven nu eenmaal in een maatschappij van vandaag beginnen, gisteren klaar. Soms is er een week of een dag voorbij waarna je niet eens meer kunt vertellen wat je op welke dag of uur gedaan hebt. We maken ons allemaal druk om ons werk, werken vaak over enz. Totdat het moment daar is. Je hebt kanker.
Mijn broer was iemand waarbij je niet moest gaan zitten huilen omdat je het zo erg voor hem vond. Dan werd hij alleen maar kwaad. Ik weet nog goed wat hij zei; opereren die handel, als het er eerst maar eens uit is. Nu kan ik een heel lang verhaal vertellen over de tijd dat hij gevochten heeft tegen deze ziekte, maar daar wordt niemand vrolijker van. Wat ik geleerd heb van deze tijd is, dat je het alleen niet redt tegen deze ziekte en dat je elkaar harder nodig hebt dan ooit. Zo kun je je misschien een broer-broer relatie bedenken van 2 gasten van 21 en 23 jaar. Gezellig stappen maar ook wel eens ruzie.
Maar het veranderd je leven. Je komt veel dichter bij elkaar. Zo waren zijn laaste worden tegen mij; je hebt al een tijd de oudste moeten zijn, straks ben je het echt. Ik hou van je.
Dat zijn woorden die vergeet je nooit meer, ook omdat je weet dat je als gasten van in de 20 niet tegen elkaar zegt dat je van elkaar houd.
Tussen 2 periodes van ziekte heeft hij gelukkig ook nog een jaar gekend, waarin hij niet ziek was. In dat jaar heeft hij zijn vriendin leren kennen. Na 3 maanden een relatie te hebben was het weer fout. Maar toch bleef ze bij hem en dat vind ik onbeschrijvelijk. Ik ben haar ondanks alles nog steeds heel erg dankbaar hiervoor.
Een tijd later ben ik een vriendin van vroeger tegen gekomen. Ik had gehoord dat ze ook ziek was. Na een poosje met haar gepraat te hebben, vertelde ze mij dat haar vriend haar na een relatie van 10 jaar, haar had laten zitten omdat hij het niet meer aan kon. Ik moest toen weer aan de vriendin van mijn broer denken en hoe belangrijk ze voor hem was. Toen ik toen naar huis reed dacht ik, René hier moet je wat mee doen. En ik heb haar toen gebeld en hebben toen wat afgesproken en dat werd steeds vaker en vaker, todat we eigenlijk in een hele korte tijd, hele goeie vrienden werden. Helaas hebben we niet heel erg lang lang von onze vriendschap kunnen genieten. Want ruim een jaar later is ze ook overleden. Wel waren we er allebei heel erg mee geholpen dat we onze ervaringen konden delen.
Alleen redt niemand het. Daarom deelname aan dit fantastische evenement.