De verwachtingen voor zondagochtend zijn zodanig (nachtvorst) dat we hebben besloten om zaterdagmiddag te gaan fietsen.
's Morgens schijnt de zon. Het lijkt dus een goede beslissing te zijn. Ik heb ook een groep fietsers gezien die lekker in de korte broek fietste, dus denk dat het niet nodig is om de lange broek aan te trekken. De zon lijkt wat minder geworden te zijn, dus doe maar wel de arm en beenstukken aan en m'n dunne jack. Buitengekomen zie ik dat Nico z'n lange broek en dikke jas aan heeft en dat zet me dus aan tot een last-minute kledingwissel (alleen de jas). We fietsen richting Tom, en na een paar honderd meter heb ik al door dat dit een goede beslissing is geweest. Het is nog best koud.
Bij Tom aangekomen blijkt dat we vandaag met een grote groep fietsen. Nico en ik, de kale broers Ruud en John en Tom zelf staan al klaar. Henk (die voor het eerst sinds hele lange tijd weer eens mee fietst) komt 10 minuten later met Michael McKay aangefietst. We besluiten richting het noordzeekanaal te fietsen en dan via het kopje van Bloemendaal weer terug te komen.
We rijden om de beurt op kop en rijden zo onze route over de dijk, via de Cruquius richting Halfweg. We houden gezien de samenstelling van de groep het tempo netjes. Het is wel onrustig. Vaak komen er mensen op kop die nog helemaal niet aan de beurt zijn. Op zich nog niet zo erg, maar op de een of andere manier blijf ik wat te vaak voorin hangen, dus tegen de tijd dat we bij de houtrakpolder zijn zit ik er al aardig doorheen. Ik neem me voor nog een klein stukje op kop te gaan, maar John komt er overheen en gaat flink harder. Ruud (met wie ik op kop reed) sluit snel aan, en dus rest mij eigenlijk ook niets anders dan in het derde wiel te gaan zitten. Na een tijdje gaat John weer van kop en neemt Ruud over. Voor het laatste stuk ben ik weer aan de beurt. Het valt me niet mee om het tempo vast te houden. Ik voel dat m'n kuitjes al behoorlijk beginnen te verkrampen (gisteren gevoetbald?). Langs het noordzeekanaal kan ik weer even de kop afgeven en wat meer achter in de groep fietsen. Bij de brug over het zijkanaal-C wordt weer gek gedaan, maar ik denk aan m'n kuitjes en meng me niet in de strijd. Er is wel een aardig gaatje geslagen en dus probeer ik bij de afdaling een beetje snelheid te houden om zo het gat weer te dichten. Tom heeft zich laten zakken en helpt bij het laatste eindje.
Als Nico ook weer is aangesloten gaan we weer verder. Het valt me niet mee om bij te blijven. Steeds vaker voel ik m'n kuitjes. Ik probeer af en toe iets harder te fietsen om daarna tijdens het stilhouden van de benen even te rekken.
We fietsen via een nieuwe binnendoorweg naar Driehuis. Daar pakken we onze normale route richting het kopje weer op.
Duin en Kruidberg gaat nog redelijk, maar op het kopje voel ik de kramp weer in m'n kuiten slaan. Ik moet een stuk lichter fietsen en verlies alle snelheid. Beneden aangekomen neem ik even de tijd om een stroopwafel te pakken en deze weg te werken. Ook maar wat extra drinken. Even verder splitst de groep. Henk, Michael en John gaan door richting het strand. De rest gaat rechtstreeks naar huis.
Nico gaat bij ons op kop. Wat verder herkent hij de weg naar Kraantje Lek niet en moeten we onverwachts linksaf. Tom en Ruud nemen de kop over, Nico en ik volgen.
Op de vlakke stukken kan ik het redelijk bijhouden. Zonder echt kracht zetten houden m'n kuiten het aardig. Echter bij iedere heuvel spelen ze weer op. Gelukkig zit het ergste er nu op en hebben we alleen nog wat vlak werk te gaan. Over de Vogelenzangseweg is het zoeken naar het juiste tempo. Tom moet om 16:00 thuis zijn en houdt het tempo dus hoog. Nico houdt het bij als we gewoon rechtdoor gaan, maar als we even een beweging moeten maken of remmen voor een zijweg oid heeft hij moeite om de aansluiting te houden. Mijn kuitjes houden het net aan, dus heel erg vind ik dat niet.
Op het laatste stuk richting huis valt de groep verder uit elkaar. Tom gaat linksaf de nieuweweg op, wij volgen de weg richting de Pastoorslaan. Op het laatste stuk ga ik nog even op kop. Ruud heeft het over afsprinten, maar daar doe ik niet aan mee. Terwijl wij samen nog wat praten over hoe goed het gaat met de wijnbar, maar ook hoe lastig dat soms is met het trainen komt komt Nico opeens met twee vingers in de neus voorbij. Eerst snap ik niet waarom, maar als ik het gemeentebord zie van Hillegom is het me duidelijk. De 'eindsprint'. Ik kan er wel om lachen.
Het laatste stuk fiets ik alleen met Nico. We nemen de rit nog eens door en stellen vast dat het een goede beslissing is geweest om m'n dikke jas aan te doen !